aşıkın feryadı

Hayatım…

Ne akdar sengin ne kadar mütelezziz ah u enin bir kalbin var imiş. Sen benim te’ellumat-ı hayatıma tamamen vakıf olduğun, bela-yı hicranla şimdiye kadar çekdiğim ızdırabat-ı ma’neviyyeyi tamamıyla bildiğiniz halde niçun bu dertlerin, bu kederlerin suret-i güzeranını munsafane nazar-ı te’emüle almeyorsun? Kemal-ı suzişle eylediğim feryadlarıma niyazlarıma karşı niçun bu derece lakayd bulunarak hep sitem-amiz barid bir tavırla mukabele ediyorsun!

Ben sana ne yaptımm. Kalbimde taşımakta olduğum sevda-yı muhabbetine karşı icrası lazım gelen ihtiramatda yine o muhabbetle imtizac etmeyecek bir hatada mı bulundum? Hayır!!. Düşünüyorum da bu tefekkürat-ı elimeyle dimağım ateşler içinde yanıyor. Seni rencide edecek infiali mucib olacak bir hareketim aklıma gelmiyor, muhabbetin te’siratı şedidesiyle bir beht-i elemle nevmid olan benim gibi bir remide dar-ı aşk muhabbeti şuride dili bu kadar me’yus bu kadar mükedder etmekden ne lezzet hasıl edeceksin. Ezalarınla, cefalarınla rişte-i hayatı bir hüsran-ı intizar ile düçar-ı inkita’ eyleyeceksin, niçun beni bir buhran-ı iştiyak ile ağlatarak bırakıyorsun, anlamadım….